Mijn lijdraad is het leven van mijn oma. Terwijl ik voor mijn quilt over haar jeugd nadenk, heb ik het met mijn tante's en mijn moeder over haar leven als moeder.
Maar eerst vond zij haar grote liefde, mijn opa. Ik kreeg hun trouwfoto lang geleden van mijn moeder. Ik keek vooral naar de kleding die ze droegen (ik was met een toneel productie bezig uit die tijd), het hoedje, de witte handschoenen, het kraagje van haar bloes, opa's zomerhoed.
Maar als je lang naar een foto kijkt, zie je steeds meer details, die zich mengen met jouw herinneringen. Wat waren ze jong en toch waagden zij de grote stap. Het was 1920, mijn oma was 18 en opa 6 jaar ouder.
Ik hoop de komende maand weer iets verder te komen met de blokken en ik wil graag een boekje maken waar foto's, verhalen en stukjes oud linnengoed in komen. Als een documentje voor het nageslacht over mijn oma Elisabeth.
Bij Monica, Marcella en Joke kan je volgen hoe zij verder zijn gegaan met dit lange termijn project.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten